Συνεργασία: Λε.Φ.Κι. – Λέσχη Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Χανίων.
Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Εργαστήρι Διαδραστικών Τεχνών InArts του Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Τμήμα Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων και Τουρισμού του Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία και εκατοντάδες συμμετοχές ο φωτογραφικός διαγωνισμός που είχε προκηρύξει
το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων,
με την υποστήριξη και τη συνεργασία,
της Λέσχης Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Χανίων
και την υποστήριξη
του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής,
του Εργαστηρίου Διαδραστικών Τεχνών InArts του Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου
του Τμήματος ΨηφιακώνΤεχνώνκαι Κινηματογράφου του Εθνικού και
Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
και του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων και Τουρισμού του Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου
με θέμα : ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ
Αντικείμενο του διαγωνισμού :
Ο φακός του φωτογράφου που εστιάζει στον άνθρωπο, το χώρο, το αντικείμενο, τη δραστηριότητα και αποτυπώνει…
Σκηνές από μουσικές δραστηριότητες με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο, τα μουσικά όργανα, την τέχνη, τις τεχνικές, τις αέναες μουσικές καταστάσεις.
Επίσης σκηνές από δραστηριότητες που υπονοούν την ύπαρξη του μουσικού στοιχείου.
Εκατοντάδες φωτογραφίες κατατέθηκαν. Εικόνες ιδιαίτερες τόσο σε σχέση με την τεχνική των φωτογράφων όσο και σε σχέση με τις ιδέες τους.
1ο ΒΡΑΒΕΙΟ [ Διαμονή 4 ημερών στα Χανιά]
στον Κωνσταντίνος Γουργιώτης για την φωτογραφία του «Έγνοιες»
Εγνοιες
Κωνσταντίνος Γουργιώτης
Το ζεϊμπέκικο είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Ο χορευτής τοποθετεί τον εαυτό του στο κέντρου του κόσμου και περιστρέφεται χωρίς να ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει με το περιβάλλον γυρω του. Όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει. Μία ανοίγει τα χέρια και παραδίνεται σε ο,τι η ζωή του φέρει και μια σκύβει τσακισμένος σαν να ικετεύει τη μοίρα. “Zeimpekiko” is a visceral expression of grief, where the body becomes the voice of sorrow. The dancer places themselves at the heart of the world, moving freely, unburdened by the need to communicate with their surroundings. As the dance unfolds, darkness deepens within them. At moments, they spread their arms wide, surrendering to whatever life brings. At others, they bend in despair, as if pleading with fate itself.
2ο ΒΡΑΒΕΙΟ [ Διαμονή 3 ημερών στα Χανιά]
στον Δημήτρη Παπαδόπουλο για την φωτογραφία του «Craig Bailey: Soul to Soul»
Craig Bailey: Soul to Soul
Δημήτρης Παπαδόπουλος
Μπορεί η μπρεσονική στιγμή να αιχμαλωτίζει το 1/24 ενός φιλμικού καρέ, ωστόσο το καρέ ενός μουσικού της jazz περιλαμβάνει τόσο την «εικόνα του» στον θεατή η οποία προκαλεί την φαντασία του, το πνεύμα του, το συναίσθημά του, την μνήμη του όσο και τους ήχους που φαντασιακά παράγονται. Οι μουσικοί φαίνεται να έχουν έλεγχο και ταυτόχρονα ένταση, να έχουν πειθαρχία αλλά και να καταλήγουν στην αυτοσχεδιαστική ελευθερία της jazz. Ο θεατής ως προέκταση της εικόνας προσπαθεί να αντιληφθεί το πριν και το μετά. Τελικά πρόκειται για ένα αμφίδρομο αυτοσχεδιαστικό παιχνίδι και παράλληλα μια συνομιλία που φέρνει μουσικό και θεατή της εικόνας σε επαφή από μία άλλη οπτική
3ο ΒΡΑΒΕΙΟ [ Διαμονή 2 ημερών στα Χανιά]
στον Γιώργο Κρίκο για την φωτογραφία του «Crows»
Craig Bailey: Soul to Soul
Γιώργος Κρίκος
Από τη ζωντανή εμφάνιση των Crows στο Temple, το 2023
Πέραν των παραπάνω απονέμονται έπαινοι συμμετοχής στους φωτογράφους που το έργο τους συγκέντρωσε θετική βαθμολογία από την επιτροπή.
Οι φωτογραφίες που απέσπασαν τα 3 βραβεία καθώς και αυτές που απέσπασαν έπαινο αναρτώνται στην παρακάτω ψηφιακή gallery ενώ σε μεταγενέστερο χρόνο [ στο πλαίσιο των δράσεων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων ] θα γίνουν οι απονομές των βραβείων καθώς και έκδοση – έκθεση τους.
Crowdsurfing
Γιώργος Κρίκος
Θεατής κάνει crowd-surfing στο γεμάτο An Club
καραβάνι σκιών
Καλλιόπη Κατσιδονιώτη
Μέσα από το καραβάνι σκιών του William Kentridge, η ορχήστρα των χάλκινων πνευστών δεν συνοδεύει απλώς μια πομπή, αλλά εκφράζει τη διαρκή πορεία προς ένα άγνωστο μέλλον. Η φωτογραφία συνδέει το παρελθόν με το παρόν, με τις σκιώδεις φιγούρες να βαδίζουν μαζί, σαν να μοιράζονται το κοινό πεπρωμένο της μετακίνησης και της φυγής. Η σκιά της περαστικής που κινείται αντίθετα ενσωματώνεται στο έργο, σαν ένας περιπλανώμενος οδοιπόρος που αναζητά το δικό του ξεχωριστό μονοπάτι στη ζωή. (λέξεις 77) Through William Kentridge's caravan of shadows, the brass band does not simply accompany a procession but expresses the constant march towards an unknown future. The photograph connects the past with the present, with the shadowy figures marching together, as if sharing a common destiny of movement. The shadow of the passer-by moving in the opposite direction is integrated into the installation, like a wandering hiker looking for his own unique path in life.
Χάος
Κωνσταντίνος Γουργιώτης
Ο νους του ανθρώπου ταξιδεύει με τη μελωδία ενός οργάνου σε αυτά που έπραξε, σε αυτά που δεν τόλμησε και σε αυτά που ονειρεύεται να κανει… Δημιουργεί συνδέσεις του παρελθόντος με το μέλλον, των ανθρώπων που βρέθηκαν και των ανθρώπων που ελπίζουμε να συνδεθούμε κάποια στιγμή στη ζωή μας… Επουλώνει τον πόνο, εξωτερικεύει την χαρά, θεοποιεί τον έρωτα… Ο ενορχηστρωτής αυτής της ιεροτελεστίας, το κέντρο του κόσμου, ο οργανοπαίκτης… Guided by the sound of an instrument, the human mind travels to actions of the past and present, actions it never dared to take, and ones it dreams of realizing….. It connects past and future, people already found, and people we may hope to walk with at some point in our lives…. It heals the pain, shows the world its joy, puts love one the highest pedestal…. Conductor of this ritual, the center of the world, the organist….
Alex-Konstantinidis-05
Alex Konstantinidis
Καλοκαίρι 2024, φωτογραφίζοντας το πιστό κοινό του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που τον παρακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια χωρίς να το σταματαει τίποτα.
The Steams 1
Θεόδωρος Χαμαλής
Rockin’ United
Ephemerals: Soul to Soul
Δημήτρης Παπαδόπουλος
Μπορεί η μπρεσονική στιγμή να αιχμαλωτίζει το 1/24 ενός φιλμικού καρέ, ωστόσο το καρέ ενός μουσικού της jazz περιλαμβάνει τόσο την «εικόνα του» στον θεατή η οποία προκαλεί την φαντασία του, το πνεύμα του, το συναίσθημά του, την μνήμη του όσο τους ήχους που φαντασιακά παράγονται. Οι μουσικοί φαίνεται να έχουν έλεγχο και ταυτόχρονα ένταση, να έχουν πειθαρχία αλλά και να καταλήγουν στην αυτοσχεδιαστική ελευθερία της jazz. Ο θεατής ως προέκταση της εικόνας προσπαθεί να αντιληφθεί το πριν και το μετά. Τελικά πρόκειται για ένα αμφίδρομο αυτοσχεδιαστικό παιχνίδι και παράλληλα μια συνομιλία που φέρνει μουσικό και θεατή της εικόνας σε επαφή από μία άλλη οπτική.
Pagan fairy
Θεόδωρος Χαμαλής
Όσο ανεβαίνει ψηλά να πιάσει χώμα αναρωτιέμαι αν είναι όλα όσα βλέπουμε ένα όνειρο ατελείωτο κρυμμένο μέσα σ’άλλο; Υ.Γ. Όταν ο Ρίτσος συνάντησε τον Έντκγαρ Αλαν Πόε
Vic
Γιώργος Κρίκος
Από την ζωταντή εμφάνιση των Måneskin το 2024 στην Αθήνα.
σιωπηλή μελωδία
Καλλιόπη Κατσιδονιώτη
Η Καναδή τσελίστρια Julia Kent σκύβει και φιλά το τσέλο της, σαν να ευχαριστεί το ίδιο το όργανο που γίνεται η φωνή της. Κάθε νότα μοιάζει με εξομολόγηση. Μια σιωπηλή μελωδία γεμίζει τον χώρο, υπενθυμίζοντας ότι η μουσική είναι μια πράξη αγάπης. Canadian cellist Julia Kent bends down and kisses her cello, as if thanking the very instrument that becomes her voice. Every note feels like a confession. A hushed melody fills the space, reminding us that music is an act of love.
Η μουσική, το απόλυτο στήριγμα: Ο David Gedge και η δύναμη της στιγμής
Καλλιόπη Κατσιδονιώτη
Ο David Gedge, τραγουδιστής των Wedding Present, αγκαλιάζει τη μουσική του με μια μοναδική τρυφερότητα. Η κεφαλή της κιθάρας γίνεται στήριγμά του, καθώς ακουμπά πάνω της το κεφάλι του με τα μάτια κλειστά, βυθισμένος σε έναν κόσμο που μόνο αυτός και η μουσική του μπορούν να κατανοήσουν. Η ένταση και η συγκίνηση αποτυπώνονται στο πρόσωπό του, κάνοντας τη στιγμή να μοιάζει με προσευχή. (λέξεις 64) David Gedge, singer of Wedding Present, embraces his music with unique tenderness. The Headstock of the guitar becomes his support as he rests his head on it with his eyes closed, immersed in a world that only he and his music can understand. The intensity and emotion are etched on his face, making the moment look like a prayer. (59 words)
Sebastian
Γιώργος Κρίκος
night dreams
Δημήτρης Χρυσοστομίδης
Η Καναδή τσελίστρια Julia Kent σκύβει και φιλά το τσέλο της, σαν να ευχαριστεί το ίδιο το όργανο που γίνεται η φωνή της. Κάθε νότα μοιάζει με εξομολόγηση. Μια σιωπηλή μελωδία γεμίζει τον χώρο, υπενθυμίζοντας ότι η μουσική είναι μια πράξη αγάπης. Canadian cellist Julia Kent bends down and kisses her cello, as if thanking the very instrument that becomes her voice. Every note feels like a confession. A hushed melody fills the space, reminding us that music is an act of love.
young and free
Δημήτρης Χρυσοστομίδης
Συν-Κίνηση
Ζλατανή Μαρία
Η Φωτογραφία είναι τραβηγμένη κατά την διάρκεια του Dance Days Chania 2024 και απεικονίζει την έκφραση της ομάδας σύγχρονου χορού Χανίων SYN-KINISI
Η Χροιά Της Ελευθερίας
Μαρία Λεδάκη
Μέσα στο διάφανο γαλάζιο ο ήχος της σιωπής μετατρέπεται σε αρμονία. Το σώμα του νεαρού πάλλεται σαν χορδή κιθάρας που δοκιμάζει τα όρια της, ενώ οι φυσαλίδες ανεβαίνουν σαν νότες μιας αργής, γεμάτης έντασης μελωδίας. Το φως που διαπερνά την επιφάνεια είναι ο στόχος, ο ρυθμός που τον καθοδηγεί. Κάθε στιγμή, κάθε κίνηση είναι μια σύνθεση ελπίδας, μια συμφωνία που κορυφώνεται με την έξοδο του στον αέρα.
In the transparent blue, the sound of silence turns into harmony. The young mans body pulsates like a guitar string testing its limits, while the bubbles rise like the notes of a slow, full intensity melody. The light that penetrated the surface is the goal, the rhythm that guides him. Every moment, every movement is a composition of hope, a harmony that culminates with his exit into the air.
Ψίθυροι
Ιάσων Μαυροματάκης
Στη σκηνή, η μουσική αιωρείται, γεμίζοντας τον χώρο με αβέβαια συναισθήματα. Η κοπέλα, σκυμμένη, μοιάζει να ψιθυρίζει κάτι, μια απολογία ή ίσως ένα μυστικό. Το ζευγάρι των αντρών την κοιτά σιωπηλό, ακίνητο, σαν να περιμένει μια απάντηση, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Όλοι μένουν εγκλωβισμένοι στο αίνιγμα.
–
On stage, the music floats, filling the space with uncertain emotions. The girl, kneeling, seems to be whispering something, an apology or perhaps a secret. A couple of men look at her silently, motionless, as if waiting for an answer, but can do nothing. They all remain trapped in the enigma.
Παγωμένα δάκτυλα
Ιάσων Μαυροματάκης
Στην άκρη του δρόμου, μια μελωδία γεννιέται από παγωμένα δάχτυλα, γεμίζοντας τον χειμωνιάτικο αέρα με νότες εύθραυστες και αιώνιες. Η μουσική στροβιλίζεται ανάμεσα στα βήματα των περαστικών, σαν ψίθυρος που χάνεται και επιστρέφει, μια θλιμμένη συμφωνία που μιλά για όνειρα και μοναξιά.
–
On the side of the road, a melody is born from frozen fingers, filling the winter air with fragile and eternal notes. The music swirls between the footsteps of passersby, like a whisper that fades and returns, a mournful symphony that speaks of dreams and loneliness.
Alex-Konstantinidis-01
Alex Konstantinidis
Αθήνα, 2018 Συναυλία κραφτγουερκ και όλος ο κόσμος φοράει σαν υπνωτισμένος ειδικά γυαλιά για να μπορεί να απολαύσει τις τρισδιάστατες προβολές που γίνονται παράλληλα με την συναυλία, ως μέρος του show.
Αντανακλάσεις - Reflections
Βασίλειος Πατερούσης
Αντανακλάσεις της πόλης και του κόσμου κατά την λιτανεία
–
Reflections of the city and the people during the procession
Corey Harris: Soul to Soul
Δημήτρης Παπαδόπουλος
Μπορεί η μπρεσονική στιγμή να αιχμαλωτίζει το 1/24 ενός φιλμικού καρέ, ωστόσο το καρέ ενός μουσικού περιλαμβάνει τόσο την «εικόνα του» στον θεατή η οποία προκαλεί την φαντασία του, το πνεύμα του, το συναίσθημά του, την μνήμη του όσο τους ήχους που φαντασιακά παράγονται. Οι μουσικοί φαίνεται να έχουν έλεγχο και ταυτόχρονα ένταση, να έχουν πειθαρχία αλλά και να καταλήγουν στην αυτοσχεδιαστική ελευθερία της jazz. Ο θεατής ως προέκταση της εικόνας προσπαθεί να αντιληφθεί το πριν και το μετά. Τελικά πρόκειται για ένα αμφίδρομο αυτοσχεδιαστικό παιχνίδι και παράλληλα μια συνομιλία που φέρνει μουσικό και θεατή της εικόνας σε επαφή από μία άλλη οπτική.
Roumeliotis-Konstantinos.02
Ρουμελιώτης Κωνσταντίνος
Στη γη της Ηπείρου, έναν τόπο τραχύ αλλά παράλληλα μαγικό, που κρατά ευλαβικά τις παραδόσεις, ένα πανηγύρι αρχίζει και τελειώνει με μοιρολόι. Είναι τιμή και αναφορά σ’ όσους δεν βρίσκονται στη «γιορτή» μαζί μας, τους ξενιτεμένους και τους πεθαμένους. Βασικό όργανο στην μουσική αυτή τελετουργία είναι το κλαρίνο. Από την ύπαιθρο μέχρι την πόλη, μπορεί να συνδέσει τον απλό χωρικό, τον αστό, τον μετανάστη, με βουνά και γωνιές κακοτράχαλες μα αγαπημένες…
Βυθισμένη Συμφωνία 2
Μαρία Λεδάκη
Βυθισμένα στο σκοτάδι, τα σώματα αγωνίζονται με μια ένταση που φτάνει στα όρια της απελπισίας. Κάθε πόζα εκφράζει μια αέναη προσπάθεια να αποδράσουν από την καταπίεση και την απομόνωση, με τη μουσική ως μοναδικό όπλο και καταφύγιο. Η μελωδία γίνεται η γέφυρα που ενώνει το βάθος του πόνου με την ανάγκη για λύτρωση. Οι μορφές, λες και χορεύουν σε έναν κόσμο χωρίς βαρύτητα, αναζητούν την έξοδο μέσα από τις νότες, προσπαθώντας να βρουν τη δύναμη να ξεπεράσουν τη σιωπή και την απώλεια, να αναπνεύσουν ξανά μέσα από τη μουσικη.
Immersed in darkness, the bodies struggle with an intensity that reaches the edge Each pose expresses a perpetual attempt to escape oppression and isolation, with music as their only weapon and refuge. The melody becomes the bridge that unites the depth of pain with the need for redemption. The figures, as if dancing in a world without gravity, seek the exit through the notes, trying to find the strength to overcome silence and loss, to breathe again through music
Αόρατη Παρτιτούρα
Μαρία Λεδάκη
Ο βυθός της θάλασσας γίνεται σκηνικό μιας αφηρημένης μουσικής παράστασης, όπου τα φύκια, οι πέτρες και οι υδάτινες ροές συνθέτουν μια σιωπηλή αρμονία. Οι μικρές φυσαλίδες και οι κινήσεις του νερού δημιουργούν ρυθμικές νότες, θυμίζοντας πως η μουσική δεν είναι μόνο ήχος, αλλά εικόνα, κίνηση και συναίσθημα. Το νερό, ως ηχείο, μεταφέρει μελωδίες που συνδέουν αρρηκτα τη ζωή με τη μουσική.
The bottom of the sea becomes the scene of an abstract musical performance, where algae, stones and water currents compose a silent harmony. The small bubbles and movements of the water create rhythmic notes, reminding us that music is not only sound, but image, movement and emotion. Water, as a speaker, carries melodies that inextricably link life with music.
Αγία Φανφάρα
Νίκος Μαράκης
Η Αγία Φανφάρα είναι μια μπάντα χάλκινων και ξύλινων πνευστών και κρουστών αποτελούμενη από μια πολυμελή ομάδα μουσικών από διαφορετικές αφετηρίες.
Η Μουσική του θεάτρου
Alexiou Alexis
Η Μουσική του θεάτρου
Gemma 3
Χαράλαμπος Κλωνιζάκης
Gemma @ Chaniartoon 2024 festival
ο Γλάρος
Μακαρωνάς Ματθαίος
«Ο γλάρος» Ένα κρύο χειμωνιάτικο απόγευμα, καθώς έκανα τον περίπατό μου στο άδειο από κόσμο λιμάνι των Χανίων, άκουσα τις νότες ενός ακορντεόν να γεμίζουν τον συννεφιασμένο ουρανό, μαζί με τα θαλασσοπούλια που πετούσαν τριγύρω. Πλησιάζοντας, είδα έναν μουσικό να κάθεται παρέα με τον σκύλο του, παίζοντας όμορφες μελωδίες από παλιούς σκοπούς. Αμέσως μου μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι από το τραγούδι «Γλάρος» των Locomondo: «Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά, κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά. Τον φώναζαν όλοι Γλάρο, δεν είχε πράγματα πολλά, είχε μόνο ένα βανάκι και τα δύο του σκυλιά Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά…» Πιάσαμε κουβέντα, και τον ρώτησα αν μπορούσα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες καθώς έπαιζε. Μου απάντησε θετικά και συνέχισε το παίξιμό του, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με τις νότες του. Στο τέλος, ζήτησα τα στοιχεία του για να του στείλω τις φωτογραφίες. και πήρα την άδεια να τις δημοσιεύσω.
boy with harmonica
Μακαρωνάς Ματθαίος
Πρόκειται για μια σκηνοθετημένη φωτογραφία που θέλει να λειτουργήσει και ως κοινωνικό σχόλιο:
Το φτωχό αγόρι, καθισμένο έξω από μια στολισμένη χριστουγεννιάτικη βιτρίνα, με τη φυσαρμόνικα στα χέρια του, ενσαρκώνει μια εικόνα παιδικής αθωότητας μέσα στη φτώχια που έρχεται σε έντονη αντίθεση με το χριστουγεννιάτικο ντεκόρ που απεικονίζεται στο φόντο. Η φωτογραφία, με την επιλογή του ασπρόμαυρου, μπορεί να παραπέμπει σε περασμένες εποχές, σαν σε ταινία του Τσάπλιν, όπου οι κοινωνικές ανισότητες ήταν πολύ έντονες. αλλά ταυτόχρονα δίνει και μια διαχρονικότητα στο θέμα. Το φωτισμένο φανάρι στα πόδια του παιδιού προσθέτει έναν τόνο ελπίδας, ενώ το βλέμμα του μελαγχολικό αλλά γεμάτο ζωή μας στέλνει ένα μήνυμα για τη δύναμη της μουσικής να προσφέρει παρηγοριά,με τα πιο απλα μέσα ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Darkroom
Μιχάλης Πατσούρας
Το “Darkroom” είναι μια φωτογραφική εγκατάσταση που συνδυάζει εικόνα και ήχο, εξερευνώντας τη μετάβαση από την παραδοσιακή φωτογραφία φιλμ στο ψηφιακό κόσμο. Ξεκινώντας το 1987, ανακάλυψα τον σκοτεινό θάλαμο, που έγινε το επίκεντρο της δημιουργικής μου διαδικασίας για χρόνια. Το 1999, στράφηκα στη φωτογράφιση του εξοπλισμού του σκοτεινού θαλάμου με ψηφιακή μηχανή, προσθέτοντας ήχους που παράγεται από τα εργαλεία κατά τη χρήση τους. Η εγκατάσταση περιλαμβάνει 37 εικόνες, ηχογραφημένες με ambient ήχους, τοποθετημένες σε lightboxes, και δημιουργεί την ατμόσφαιρα ενός σκοτεινού θαλάμου μέσα σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο.
The “Darkroom” is a photographic installation that combines image and sound, exploring the transition from traditional film photography to the digital world. Beginning in 1987, I discovered the darkroom, which became the center of my creative process for years. In 1999, I turned to photographing darkroom equipment with a digital camera, adding sounds produced by the tools during their use. The installation includes 37 images accompanied by ambient sounds, displayed in lightboxes, and recreates the atmosphere of a darkroom within a specially designed space.
Error Band
Θεόδωρος Χαμαλής
Psych girl
Lifting
Dimitris Anagnostou
Άλμα προς την Ενηλικίωση
Μαρίνα Σταμάτη
Στη ζεστή καρδιά της σαβάνας, οι Μασάι πολεμιστές συγκεντρώνονται για να τιμήσουν τη στιγμή που ένα νέο αγόρι της φυλής τους περνάει από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Με ένα άλμα γεμάτο δύναμη και περηφάνια, ο νέος χορεύει υπό τους ήχους του παραδοσιακού τραγουδιού, ενώ οι φίλοι και συνομήλικοί του τον ενθαρρύνουν με φωνές και τραγούδια. Η παράδοση αυτή, που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, αντικατοπτρίζει την αφοσίωση των Μασάι στις αξίες της κοινότητας, της γενναιότητας και της συνέχειας του πολιτισμού τους. Εδώ, μουσική, τραγούδι και χορός γίνονται γέφυρα μεταξύ γενεών, ενώ στο χώμα της πατρίδας τους αντηχεί από τους ρυθμούς της τελετής.
Ο μουσικός με το σουζάφωνο
Νικόλας Κοκοβλής
Ένας μουσικός παίζει σουζάφωνο και πίσω φαίνεται ο φάρος των Χανίων.
Ρυθμοί ζωντάνιας
Ιάσων Μαυροματάκης
Μέσα στην ομορφιά της φύσης, η μουσική γίνεται ένα με τον χορό. Κάθε κίνηση του σώματος αντανακλά τη ζωτικότητα της μελωδίας, που γεμίζει τον αέρα με ένταση και φως. Για μια στιγμή ο κόσμος γύρω του χάνεται, καθώς μαγεύεται από την ελευθερία και ξεγνοιασιά του ρυθμού.
–
In the beauty of nature, music becomes one with dance. Every movement of the body reflects the vitality of the melody, which fills the air with intensity and light. For a moment, the world around it disappears as the freedom and carefree nature of the rhythm is enchanting it.
Darkroom 2.0
Μιχάλης Πατσούρας
Το “Darkroom” είναι μια φωτογραφική εγκατάσταση που συνδυάζει εικόνα και ήχο, εξερευνώντας τη μετάβαση από την παραδοσιακή φωτογραφία φιλμ στο ψηφιακό κόσμο. Ξεκινώντας το 1987, ανακάλυψα τον σκοτεινό θάλαμο, που έγινε το επίκεντρο της δημιουργικής μου διαδικασίας για χρόνια. Το 1999, στράφηκα στη φωτογράφιση του εξοπλισμού του σκοτεινού θαλάμου με ψηφιακή μηχανή, προσθέτοντας ήχους που παράγεται από τα εργαλεία κατά τη χρήση τους. Η εγκατάσταση περιλαμβάνει 37 εικόνες, ηχογραφημένες με ambient ήχους, τοποθετημένες σε lightboxes, και δημιουργεί την ατμόσφαιρα ενός σκοτεινού θαλάμου μέσα σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο.
The “Darkroom” is a photographic installation that combines image and sound, exploring the transition from traditional film photography to the digital world. Beginning in 1987, I discovered the darkroom, which became the center of my creative process for years. In 1999, I turned to photographing darkroom equipment with a digital camera, adding sounds produced by the tools during their use. The installation includes 37 images accompanied by ambient sounds, displayed in lightboxes, and recreates the atmosphere of a darkroom within a specially designed space.
Ακούω
Διονύσιος Κούβελας
Ακούω, νιώθω, αισθάνομαι, βλέπω, ανακαλύπτω, περιπλανώμαι, συναντώ, ερωτεύομαι, απογοητεύομαι, σηκώνομαι, ξανακοιτάζω, αναδιατυπώνω, ξανασκέφτομαι, θυμώνω, οργίζομαι, απελπίζομαι, ξαναδοκιμάζω, συνέρχομαι, αφήνομαι, ακούω. Ακούω μουσική.
I listen, I feel, I sense, I see, I discover, I wander, I encounter, I fall in love, I get disappointed, I get up, I look again, I reformulate, I think again, I get angry, I get furious, I fall into despair, I try again, I gather myself, I let go, I listen. I listen to music.
Gothic
Μακαρωνάς Ματθαίος
Gothic Πρόκειται για μια σκηνοθετημένη φωτογραφία που επιχειρεί να αναδείξει τη διαχρονικότητα και την επιδραστικότητα του έργου της Μαρίας Κάλλας μέσα από μια ανατροπή: η περσόνα της φωτογραφίας, ντυμένη με gothic ρούχα, κρατά στα χέρια της τον δίσκο της «Μήδειας». Ο συνδυασμός αυτός φέρνει σε διάλογο δύο φαινομενικά διαφορετικούς κόσμους, την κλασική όπερα και τη gothic μουσική και κουλτούρα – αναδεικνύοντας την καθολική αναγνώριση του έργου της Κάλλας και ταυτόχρονα παραπέμπει στη δραματικότητα και την τραγικότητα που χαρακτήριζαν τόσο την καλλιτεχνική όσο και την προσωπική της ζωή Η «θεϊκή Ντίβα» συνεχίζει να εμπνέει, αποδεικνύοντας ότι η μουσική, και γενικότερα η τέχνη, δεν έχει σύνορα ή στεγανά και λειτουργεί πέρα από τον τόπο και τον χρόνο.
Ο Ρυθμός της Αθωότητας
Μαρίνα Σταμάτη
Στο μονοπάτι ανάμεσα στα αιωνόβια μπαομπάμπ, το χτύπημα ενός τυμπάνου δίνει ζωή στη σιωπή της φύσης. Ο ήχος του τυμπάνου μετατρέπει το μονοπάτι σε μουσική σκηνή, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά χορεύουν και γελούν, ακολουθώντας τον ρυθμό της αθωότητάς τους. Κάθε χτύπος και κάθε βήμα συνδέουν τη στιγμή με την αρχέγονη αρμονία του τοπίου, δημιουργώντας μια αυθόρμητη, ζωντανή συναυλία στην καρδιά της Μαδαγασκάρης.
Το Τραγούδι του Δρόμου
Μαρίνα Σταμάτη
Ο Κουβανός αμαξάς, με το πρόσωπό του φωτισμένο από την ενέργεια της στιγμής, τραγουδά με πάθος καθώς οδηγεί το κάρο του μέσα στους αγρούς. Ο ρυθμός της φωνής του συντονίζεται με το βήμα του αλόγου, δημιουργώντας μια ζωντανή μελωδία που αναμειγνύεται με τον ήχο των τροχών στον δρόμο. Η στιγμή αποπνέει την ελευθερία και τη χαρά της ζωής, καθώς ο ήχος του τραγουδιού γίνεται ένα με το τοπίο, χαρίζοντας στους περαστικούς την αίσθηση πως κάθε βήμα και κάθε νότα ανήκουν σε μια αέναη κουβανέζικη συμφωνία.
Παίζοντας μουσική στην πόλη: Ένα ταξίδι ήχου και συναισθημάτων
Σταματία Πασχαλιωρή
Ήχοι και στίχοι ζωντανεύουν, διαχέονται παντού. Κλασική μουσική, τζαζ, ροκ, παραδοσιακή μουσική ακούγονται ελεύθερα σε διάφορες γωνιές της πόλης. Δημιουργούν μια ατμόσφαιρα γιορτής και ζωντάνιας. Προσφέρουν στιγμές χαράς, συγκίνησης και διασκέδασης. Περαστικοί σταματούν, συμμετέχουν σιγοτραγουδώντας τους στίχους, απολαμβάνουν τη μουσική. Ρίχνουν ένα μικρό χρηματικό ποσό ή απλά προσπερνούν.
Η Μουσική των μουσικών
Alexiou Alexis
Η Μουσική των μουσικών
Νότες στο δρόμο.
Georgios Koukoutianos
Roumeliotis-Konstantinos.01
Ρουμελιώτης Κωνσταντίνος
Η εμπειρία μιας συναυλίας είναι κάτι έντονο. Η μουσική δεν είναι μόνο ήχος… Είναι ένταση, συναισθήματα, ακόμα και μνήμες. Αυτά όλα αφορούν και τους πάνω και τους κάτω από την σκηνή. Μπορεί να ακούγεται βαρετό κλισέ αλλά όταν ο καλλιτέχνης ζει, αναπνέει για αυτό που κάνει, ο κόσμος εισπράττει τα ανάλογα. Στην φωτογραφία ο Νίκος Ζιώγαλας από πρόσφατη ζωντανή του εμφάνιση στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου στην Αθήνα
Οι νότες χορεύουν με ντάμα το χρώμα
Akrivi Eleni Martini
Κίνηση
Nikoletta Kampouri
musical path
Δημήτρης Χρυσοστομίδης
Χορός
Βαρδή Ρία
Όταν τα μουσικά όργανα παράγουν μουσική, πάλλονται, δονούνται, χορεύουν, κινούνται…
When musical instruments produce music, they pulsate, vibrate, dance, move…
New Purpose Bass Boy
Θεόδωρος Χαμαλής
“Μα εμείς νεκροί, σχεδόν ανύπαρχτοι, δεν είμαστε, δεν είμαστε, δεν είμαστε, -ποιος θα βρεθεί για αυτό να μας δοξάσει- τίποτα περισσότερο παρά μια σκιά…;”
Άκος Δασκαλόπουλος
Η Μουσική του δρόμου
Alexiou Alexis
Η Μουσική του δρόμου
Frenzee
Χαράλαμπος Κλωνιζάκης
Frenzee @ Αντιρατσιστικό φεστιβάλ 2024, Χανιά
Los Tre
Χαράλαμπος Κλωνιζάκης
Los Tre @ Chaniartoon 2024 festival
Σαν κορμί στο κρεβάτι... / Like a body in bed...
Βαρδή Ρία
Σαν κορμί, σα γυναίκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, περιμένει ένα άγγιγμα στις καμπύλες της, ένα παιχνίδι μαζί της…
Like a body, like a woman lying in bed, waiting for a touch on her curves, to play with her…
Ήταν απόγευμα στ' αμάξι και ακούγαμε...
Νέλια (Κορνηλία) Μανωλάκη
Ήταν απόγευμα στο αμάξι και ακούγαμε… Με αυτόν το στίχο αρχίζει ο PanPan το τραγούδι του «Ανισόπεδη Ντίσκο» και περιγράφει την τρέλα της κίνησης των ελληνικών δρόμων σε ώρες αιχμής, όπου η μόνη διέξοδος που έχουμε είναι η αγαπημένη μας μουσική. Αντλώντας έμπνευση από αυτό το τραγούδι, δημιουργείται μία φωτογραφία – φόρος τιμής σε όλα τα τραγούδια που ακούμε κολλημένοι… σε κάποιο κόκκινο φανάρι.
It was an afternoon in the car, and we were listening… With this line, PanPan begins his song “Anisopedi Disco” describing the madness of greek road traffic during rush hour, where our only escape is our favorite music. Inspired by this song, a photograph is created as a tribute to all the songs we listen to while stuck… at a red light.
Playing
Χάρης Παπαεμμανουήλ
the package
Δημήτρης Χρυσοστομίδης
Η νύχτα της πόλης
Δήμητρα Καρούσου
Ύψωσα το βλέμμα και σε είδα τυχαία ξανά. Θυμωμένη, δίκαιη και όμορφη. Όπως πάντα.
Ο επόμενος σταθμός
Σταματία Πασχαλιωρή
Η ηχογραφημένη φωνή ενημερώνει για τον επόμενο προορισμό. Επιβάτες βυθισμένοι στις σκέψεις τους ή στα κινητά τους, σηκώνονται για να κατέβουν. Βιαστικοί και αγχωμένοι, σπρώχνονται ελαφρά ο ένας με τον άλλον, προσπαθώντας να προλάβουν να κατέβουν πριν κλείσουν οι πόρτες. Βαλίτσες χτυπάνε σε πόδια, τσάντες γλιστράνε από τους ώμους, φωνές, μουρμουρητά αναμιγνύονται με το τρίξιμο των τροχών. Όλοι βιάζονται να φτάσουν κάπου, να προλάβουν κάτι.
Gemma 2
Χαράλαμπος Κλωνιζάκης
Gemma @ Chaniartoon 2024 festival
Το κορίτσι με το ακορντεόν
Χατζελένης Γεώργιος
Ένα μικρό κορίτσι με την παραδοσιακή του στολή, στέκεται σε μια γέφυρα του Γκντανσκ κι αποχαιρετά μελωδικά τον ποταμό Βίστουλα λίγο πριν την εκβολή του στη Βαλτική θάλασσα.
A little girl in her traditional costume stands on a bridge in Gdańsk and melodically whispers goodbye to the Vistula River just before it flows into the Baltic Sea.
Rode vrouw
Χατζελένης Γεώργιος
Πηγαίνοντας προς το αβαείο του Saint Bavo στη Γάνδη, συνάντησα ένα κορίτσι που παρακολουθούσε σιωπηλά χαμογελαστή κι εκτεθειμένη, το χορό της βροχής, πλημμυρισμένη από κάποιες δικές της άγνωστες μελωδίες.
Heading to Saint Bavo’s Abbey in Ghent, I ran into a girl who was watching silently smiling and exposed the rain’s dance, flooded by her unknown melodies.
Alex-Konstantinidis-04
Alex Konstantinidis
Μια συναυλία δεν είναι μόνο θέαμα και διασκέδαση για όσους παρευρίσκονται. Για κάποιους σημαίνει ατελείωτο κουβάλημα πολλές φορές κάτω από τον καυτό ήλιο. Εδώ είμαστε σε μία από τις εμφανίσεις των THE BLACK KEYS στην χώρα μας.
Ένα παράθυρο στο παρελθόν
Σταματία Πασχαλιωρή
Ταξίδι στο χρόνο, σε ήχους και στιγμές του παρελθόντος. Σε μια εποχή πιο απλή, πιο ήσυχη όπου άνθρωποι συγκεντρώνονταν για να μοιραστούν μια στιγμή χαλάρωσης και διασκέδασης γύρω από ένα ραδιόφωνο. Μουσικά προγράμματα, ένα παλιό λαϊκό τραγούδι, μια κλασική μελωδία, ένα ραδιοφωνικό θεατρικό ακούγονταν μόνο ραδιοφωνικά. Τώρα με ένα κλικ, ένας μουσικός κόσμος ολόκληρος παντού και πάντα.
Summeraki
Δέσποινα Τακάκη
Η ομορφιά της Χαβανέζικης μουσικής - The beauty of Hawaian music
Βασίλειος Πατερούσης
Παραδοσιακή μουσική από την Χαβάη κατά την διάρκεια του Διεθνούς Φολκλορικού Φεστιβάλ Ιωαννίνων – Tradiotional Hawaian music during the International Folk Festival of Ioannina
Drumming
Χάρης Παπαεμμανουηλ
Νότες του Χρόνου
Μαρίνα Σταμάτη
Το βλέμμα του μουσικού, φωτισμένο από τις αχτίδες μιας ζωής γεμάτης ήχους, ξεχειλίζει από ιστορίες που ψιθυρίζει το erhu του. Κάθε ρυτίδα στο πρόσωπό του μοιάζει με νότα που συνθέτει ένα άρρητο τραγούδι, γεμάτο πάθος και παράδοση. Το erhu, με τις λεπτές του χορδές, γίνεται προέκταση της ψυχής του, αντηχώντας μελωδίες που ενώνουν το παρελθόν με το παρόν. Η εικόνα αιχμαλωτίζει το άυλο της μουσικής και το υλικό του ανθρώπου, σαν ένας διάλογος ανάμεσα στο παλιό και το αέναο.
Stadshal
Χατζελένης Γεώργιος
Το Stadshal χτίστηκε το 2012 στο ιστορικό κέντρο της Γάνδης, με πρόθεση να δέσει τη μοντέρνα αρχιτεκτονική με τη μεσαιωνική αύρα της πόλης. Η εντυπωσιακή του στέγη προσφέρει μια μυσταγωγική ακουστική, δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς πλανόδιους μουσικούς να ερμηνεύσουν υπέροχα μουσικά κομμάτια, ντύνοντας με ονειρικές μελωδίες τις γλυκιές βέλγικες νύχτες. The Stadshal was built in 2012 in the historic center of Ghent, trying to tie modern architecture with the medieval aura of the city. Its impressive roof offers mystifying acoustics, giving the opportunity to many street musicians to perform wonderful music, dressing the sweet belgian nights with dreamy melodies.
Aspasia-Theochari-05.pg
Ασπασία Θεοχάρη
Ένα αείροο tempo σε μια κατάσταση ιδιότυπης ετοιμότητας. An airy tempo in an idiosyncratic state of readiness.
Summer
Δέσποινα Τακάκη
Σιωπηλή Μελωδία
Χατζελένης Γεώργιος
Στην εβραϊκή συνοικία του Λούμπλιν της Πολωνίας, η μουσική αντηχεί πίσω από σφραγισμένα παράθυρα.
In the Jewish district of Lublin of Poland, music reverberates behind sealed windows.